La Tekapo - Lake Wanaka - Akaroa

Lake Tekapo-Lake Wanaka-Akaroa.

Meren, meren en dolfijnen.

We stonden op een prachtige plek met een fantastisch uitzicht op het Lake Tekapo. Inmiddels was het weer opgeknapt en scheen onze vriend Helios uitbundig over het water en de omgeving. Tijd voor een wandeling langs het meer.

De volgende morgen verlieten we deze prachtige plek om na een overnachting in the middle of nergens onze weg te vervolgen naar Lake Wanaka. De weg voerde door de Lindis Valley en bracht ons via de Lindis Pass naar Lake Wanaka. Op de top van de Lindis Pass genoten we van het uitzicht en een bakkie. Dat hier iedereen van dezelfde weg gebruik maakt, was ons niet ontgaan. Maar toch staan we plots oog in oog met een kleine kudde kalveren. Zij maakten gebruik van de gehele weg en dus kregen zij vriendelijk voorrang. De begeleiding van stoere mannen op een 1pk is ook hier verleden tijd. De 1 pk is vervangen door een 50+ pk-quad.

In Wanaka bleven we vier nachten. Een heel erg leuke plaats aan een evenzo prachtig gelijknamig meer. We opende hier het weekend met Australiërs, Engelsen en uiteraard Nieuw Zeelanders. Een gegeven voor voldoende humor; “When you buy a beer and pay for two, you get your second beer for free”

Wat een relaxte mensen zijn dat toch, geweldig.

Een wandeling de andere dag in het Mount Aspering National Park bracht ons via het Lake Hawea naar de Blue Pools ergens in het regenwoud. Dat was overigens de juiste benaming op dat moment.

Een bezoek aan het gouddelvers stadje Arrowtown met het historisch centrum en museum was de moeite waard. Vanuit Wanaka bereik je dit via Cardrona met het uit reisfolders bekende hotel. De afdaling naar Arrowtown is zo ongeveer een zwarte piste, maar met o.a. een prachtig uitzicht op Queenstown.

Een natuur cruise over het wat onstuimige Lake Wanaka was er één om niet te vergeten. Behendig stuurde onze gids en schipper, de catamaran over het water.

Na dit fraaie weekend reisden we door naar Akaroa, de plaats waar we ook waren gestart. In Akaroa boekten we een natuurtrip. In de baai tussen open zee en Akaroa zijn soms de Hector dolfijnen te spotten.

We zagen honderden zeevogels op de rotsen. De zeehonden verschenen voor de boeg van de boot en plotseling ook dolfijnen. Een lichte opwinding maakte zich van ons en de medepassagiers meester.

Het leek alsof wij werden opgewacht, de dolfijnen zwommen ons tegemoet met soms een vreugde sprong. Gezellig zwommen zij naast de boot met ons mee. Dan begon het speelkwartiertje, prachtig om deze vrolijke dieren in hun natuurlijke omgeving te zien. Als afscheid werd na het speelkwartier met de staarten gezwaaid om vervolgens met onbekende bestemming te vertrekken.

Wij genoten nog van de fenomenale kustlijn langs de baai voor dat we weer aanmeerden in Akaroa.

Voor ons zit de reis er alweer op. We kijken terug op een prachtige reis over het Zuid Eiland van Nieuw-Zeeland. Morgen gaan we voor een paar dagen naar onze vriendin Mary in Auckland om dan met een tussenstop in Thailand terug naar Nederland te reizen. Dank voor jullie spontane en leuke reacties op ons blog. Wij hielden het graag bij.

Queenstown Oamaru Omarama Mount Cook

Queenstown Oamaru Omarama Mount Cook.

We zijn aangekomen bij het Lake Tekapo, waar regen en windkracht 7 de golven opzwepen en ze te pletter laten slaan op het strand. Mooie middag om weer eens wat te schrijven.

De rit naar Queenstown voerde ons langs het Wakatipu meer. De route was er weer een uit duizenden. De sluiter van het fototoestel draaide opnieuw overuren. We snoven voor zover dat lukte alles weer op, waarbij de foto´s later ongetwijfeld behulpzaam zijn voor de herinneringen. Queenstown ontstond in de goudzoekerstijd, rond 1860. Queenstown is nu een toeristenplaatsje geworden, je raakt hier niet snel de weg kwijt, wel je geld.

Het is the place to be voor extreme sporten, je vindt hier bijv. de allereerste bungeejumpbrug. We hebben de waaghalzen aanschouwd en het daarbij gelaten. Want om nou met een elastiekje om je enkels naar beneden te springen met in gedachte dat ook de rek bij dit elastiekje er wel eens uit zou kunnen zijn, nou nee.

Omdat we hadden gelezen over het Victorian Festival in Oamaru besloten we de volgende dag daarheen te gaan. Via een prachtige route met vele weidse vergezichten, waarbij je bewust wordt van de gigantische ruimte die er in dit land is. Alleen laagbouw, geen torenhoge flats, maar woningen die doen denken aan vakantiebungalows. We boekten 2 nachten in Oamaru. Hier vind je nog vele gebouwen uit de Victoriaanse tijd. Tijdens dit festival gaan veel mensen gekleed in Victoriaanse kleding uit de 18^e eeuw. Er rijden (zeer) oude auto’s over straat, er is een optocht en een tentoonstelling in een gallery. We genoten van deze levendige voorbije tijd.

Oamaru bezit ook een kolonie blauwe pinguïns, die in de avond bij het vallen van de duisternis met honderden vanuit zee aan land komen om te overnachten. Je kunt dit spektakel van dichtbij bezoeken, maar uit respect voor de dieren mogen er geen foto’s worden gemaakt.

Kennelijk waren een 6-tal snoerloze en snaterende wekkers op de hoogte dat we moesten vertrekken richting Mount Cook Aoraki National park. Rond 7 uur liep het zestal rondom de camper met het verzoek om op te krassen.

Met een nachtstop in Omarama bereikten we het National park, maar niet nadat we onderweg een echte hoefsmid hadden bezocht en een plaats waar nog Maori schilderingen in een rotswand te vinden zijn.

We maakten een wandeling in een adembenemende rotsformatie, de Clay Cliffs. Een natuurfenomeen bestaande uit hoog oprijzende pilaren van zandsteen.

Langs Cromwell het centrum van de appel, peren, abrikozen en pruimen teelt bereikten we de weg langs het Pukaki meer richting Mount Cook.

De bergtoppen waren hier bestrooid met witte poedersuiker, maar hoe verder we het dal in reden hoe meer wolken besloten om toch wat lager te gaan hangen, waarbij ook de machtige berg Mount Cook onder een witte wattendeken verdween.

De lucht werd donker en donkerder en we vermoede een weersomslag. Dat beloofde nog wat voor de wandeling over de Hooker Valley track. Ons vermoeden kwam uit, het werd kouder en kouder tot er zelfs sneeuwvlokken uit de lucht dwarrelden. Tijd dus om de trui, fleecejack en regenjack allemaal tegelijk aan te trekken voor de tocht door een bijzonder landschap. Ook hier is de opwarming van onze aarde waar te nemen. Kon je voor 15 jaar geleden tot aan de voet van de Tasman gletsjer lopen, dit is nu niet meer mogelijk. Het einde van de gletsjer heeft zich teruggetrokken en is er een gletsjermeer ontstaan.

Na afloop van de wandeling smaakte de warme chocolade met ......., uitstekend.

TIMARU DUNEDIN TE ANAU

TIMARU-DUNEDIN-TE ANAU

Trip naar Doubtful Sound.

Achterhaald door de vazallen van Pluvius.

Vooraf: Wij vinden het ontzettend leuk om jullie reactie’s te lezen. no worry’s

Omdat we nauwlettend de heer Pluvius in het snotje hielden via de moderne techniek reden we vanuit Timaru over Oamaru naar Dunedin voor een eerste stop op weg naar een van de meest zuidelijkst gelegen steden van de wereld, Invercargill.

We reden via de toeristische route langs de kust naar Oamaru. Waarom dit de toeristische route wordt genoemd, werd ons niet geheel duidelijk. Je komt er n.l. geen toerist tegen, zelfs geen verkeer, maar het was een ongekend prachtige weg.

Op een schitterende plek hoog op de kust weg met een magnifiek uitzicht lastte we de lunchstop in.

Halverwege Oamaru en Dunedin liggen op het strand de Moeraki Boulders. Dit zijn een soort van grote ronde stenen die verspreid over het strand liggen. Ze zijn bijna perfect rond met een omtrek van zo’n 4 meter. Een toch wel apart gezicht, waar we meer van wilde weten, aangezien deze stenen op het strand in Rhenen niet voorkomen. Navraag leerde ons dat deze stenen 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem zijn ontstaan, omdat kalkzouten zich geleidelijk ophoopten. Maar waarom deze stenen juist hier op het strand liggen, bleef onbeantwoord.

Na deze kennis tot ons genomen te hebben reden we verder door het “schilderij met schapen” dat Nieuw-Zeeland heet. Aan het eind van de middag bereikten we Dunedin, de tweede stad na Christchurch op het Zuider Eiland. De stad doet een beetje Schots aan en lijkt op Edinburgh, wat ook weer niet zo raar is, want Dunedin is gesticht door de Free Church of Scotland. Het beroemdste gebouw van de stad is het prachtige centraal station.

Met een stijgingspercentage van 35 % mag Baldwin Street in Dunedin zich de op één na steilste straat van de wereld noemen. Wij lieten deze helling eerbiedig links liggen. De camper parkeerden we voor de overnachting op een horizontale plaats.

Lang hadden we Pluvius op het verkeerde been gezet, maar een aantal van zijn vazallen had ons toch ontdekt en kieperden zij tijdens de zondagochtend koffie en de verdere dag plensbuien over ons heen.

Via de Catlins Wetlands, waarbij we onze voeten tijdens een wandeling droog konden houden en de boeren hun schaapjes ook op het droge hadden, reden we richting Invercargill. Deze stad is eigenlijk geen stop waard, tenzij je bij de meest zuidelijke Burger King van de wereld een frietje wilt eten. Volgens ons een stad van auto- en tractorhandelaren.

Snel door langs alweer een adembenemende kustroute naar Te Anau, van waaruit we, na een overnachting, de tocht naar Doubtful Sound zouden gaan ondernemen.

Doubtful Sound is het diepste fjord in het Fiord National Park aan de Tasmanzee. Met onze vrouwelijke gids Debby, die ook schipper van de boot en chauffeuse van de touringcar was, begonnen we onder schitterende weersomstandigheden, pluvius was even het spoor bijster, aan een onvergetelijke cruise. Behendig stuurde Debby de snelle catamaran over het Manapourimeer. Nog behendiger stuurde Debby de touringcar over een op en afgaande gravelroad via de Wilmot Pas naar Deep Cove. Het werd stil in de bus en hier en daar liep de bloeddruk van een paar medepassagiers behoorlijk op. Debby nuchter “De rit terug is ongeveer hetzelfde. No worry’s “

Dan begon er een cruise door waarschijnlijk het mooiste landschap wat er op deze aarde te vinden is.

Onbeschrijfelijk en overweldigend is de schoonheid van de natuur, de rust en ruimte. De stilte die er heerste, nadat Debby de motoren van de boot stopte, was overweldigend. Minutenlang waren we sprakeloos. De sluiters van onze fototoestellen maakten overuren maar zwegen ook voor een minuut of vijf. We vragen ons nog steeds af of de foto’s vast kunnen leggen, wat je hier aan natuurgeweld aan je langs ziet komen.

Helaas lieten de dolfijnen en zeehonden zich niet zien, maar bleef het bij een viertal blauwe pinguïns.

Stil van al deze onvergetelijke momenten, verlieten we dit paradijselijk gebied om terug in Te Anau bij te komen en na te praten in de plaatselijke pub.

Westport Henmar Springs Timaru

WESTPORT-HANMER SPRINGS-TIMARU

De westkust laten we voorlopig links liggen.

Op een schitterende locatie vlak aan het strand vonden we onze camping en besloten om er twee dagen te blijven. Het was er prachtig weer. Prima voor een ingeplande rustdag voor wat huishoudelijke werkzaamheden. Omdat je nu eenmaal niet je hele gaderobe voor 5 weken meesjouwt naar de andere kant van de wereld, werd er tussendoor gewassen. Zon en een lichte zeebries maakte een wasverzachter overbodig. Het stofzuigen beperkte zich tot het uitvegen van de camper met een bezempje. Over deze rustdag niets dan goeds te melden. Een strandwandeling in de avond met als sluitstuk een ondergaande zon. Nou is dat niet zo spectaculair, want dat doet onze warmtevriendin n.l. over de hele wereld. Maar hier was nog iets bijzonders aan de hand volgens ons, n.l. de zon en de maan staan hier zo dicht bij elkaar dat je ze in één oogopslag kunt zien. Het lijkt of ze vijftig meter uit elkaar staan. Na de zonsondergang kijk je naar een overweldigende sterrenhemel. De sterren staan van horizon tot horizon en hoe langer je kijkt, worden het er steeds meer, waarbij het lijkt alsof ze steeds dichterbij komen. Na geslapen te hebben in dit 10.000 sterren hotel, werd nog even gebeld met de dames en heren weergoden, omdat gedane beloftes niet werden nagekomen. De heer Pluvius voerde de boventoon en zou de aankomende dagen gaan regeren langs de westkust. We besloten de westkust te laten voor wat hij was en onze route te verleggen naar de oostkust.

Via een prachtige route over heuvels en door valleien bereikten we Hanmer Springs en zoals de naam al doet vermoeden, een plaatsje in de bergen vol met bronnen en spa’s. Onderweg veel natuur die steeds groener wordt met het beginnende voorjaar. De overdadige gele brem geeft er nog eens een extra contrast aan.

Ook duizenden schapen kom je hier tegen, n.l. in de groene weide, op de berghellingen, in de winkels, in vrachtauto’s en op je bord. Voorwaar een veelzijdig dier.

In Hanmer Springs boekten we twee nachten omdat de Conical Hill track, zo heten hier nu eenmaal wandelpaden, op de lijst stond. Via een mooie kronkelklim bereikten we het uitzichtpunt en werd onze klim beloond met een prachtig uitzicht over Hanmer Springs. De wandelstokken beschermde wederom onze enkels en andere ledematen tegen ongewenst vervelend letsel. Na de afdaling verwende wij de spieren met een bezoek aan een met bronwater gevulde hottub met daarna een wijntje en dit alles leverde een weldadige nachtrust op.

Na een heerlijk ontbijtje vertrokken we richting Timaru.

We kozen voor de inland scenic route no. 72 om de stad Christchurch te omzeilen. Zoals ongetwijfeld bekend bestaan er twee soorten bochten n.l. een linker en een rechter. Tot nu toe geen bijzonderheden, maar hier knoopt de wegontwerper deze bochten aan elkaar en zo ontstaat een kronkelweg, waarbij het stuur in je camper enige uitkomst biedt om niet naast de weg te belanden.

Timaru is een levendig havenstadje met de schitterende Caroline Bay. Een dagje overstaan was hier dan ook geen straf met de zon hoog aan de hemel en 25+ graden. Met de uiterst vriendelijke en gezellige lokale bewoners vier je hier op vrijdag het weekend, waarbij het lijkt of men het gehele weekend in één keer op vrijdagavond viert. Morgen zakken we verder af naar het zuiden om te proberen de heer Pluvius voor te blijven.

HAVELOCK ABEL TASMAN POHARA WESTPORT

HAVELOK-POHARA-WESTPORT.

ABEL TASMAN NATIONAAL PARK.

We zijn doorgereisd via het Abel Tasman Nationaal Park naar Pohara dat aan de Golden Bay ligt in het verre noorden van het Zuid Eiland.

Maar dit gebeurde niet eerder nadat we een wijntoer hadden gemaakt in de Wairau Valley in Marlborough County, de bekendste wijnstreek van Nieuw-Zeeland en beroemd om zijn fameuze Sauvignon Blanc.

Je kunt deze 34 kilometer lange toer met je eigen auto maken. Je bezoekt dan minimaal 7 wijngaarden, waar je gemiddeld 6 wijnen kunt proeven. Maar ook hier in Nieuw-Zeeland is het verboden om met alcohol achter het stuur te kruipen, dus wil je niet alle wijn uitspugen is het verstandig om een toer te boeken. Wij werden niet enthousiast van de gedachte om in een bus mee te gaan met meer dan 18 wijntoeristen. Maar de campingbaas bracht uitkomst. Hij regelde via via een kennis van een kennis, die ons samen met een Canadese dame en een Engels echtpaar rondreed langs de wijngaarden. Na al dat geproef werd het heel gezellig in het privébusje.

Na afloop aten we een heerlijke groenlipmossel maaltijd met een uitstekende Sauvignon Blanc.

Slapen was deze nacht geen enkel probleem.

Via Nelson en Highway 60, die niet breder is dan onze provinciale wegen en soms smaller, reden we de volgende morgen over de Takaka Hill, een col van de 1^e categorie naar Pohara. Wil je niet aan het eind van de rit alle kastjes van je camper opnieuw inrichten, je bloeddruk omhoog laten lopen en je hartslag onder de 70 houden, sla dan snelheidsadviezen bij bochten niet in de wind en laat het woord slow niet te snel onder je camper doorgaan.

Zoals waarschijnlijk bekend is de nacht donker maar hier in Nieuw-Zeeland is het echt donker, waarbij je geen hand voor ogen ziet, maar gelukkig aan het eind van je arm een duim en vier vingers ontdekt.

Nadat het weer licht was geworden liepen we 2 wandelingen in het Abel Tasman park. Eén van deze wandelingen voerde ons over paden door het schitterende dichte regenwoud en soms door rivieren waarna we de Wainui waterval bereikte. Onze wandelstok gaf onze andere twee wandelstokken een extra steunpunt bij het klauteren over de rotsen en ongelijke ondergrond. De waterval stelde ons niet teleur; het water viel ook hier naar beneden. Prachtig, zomaar ergens in de middle of nowhere. Een andere wandeling bracht ons naar de Te Waikoropupu bronnen. In het kristalheldere water borrelt het overal alsof het hele meer aan het koken is. Aan het begin van de wandeling is een prachtige Maori kunstgalerij ingericht.

Always take the scenic route, especially if you’re lost. Deze tekst lazen we op het hippie campertje naast ons. De andere dag tijdens onze rit naar het Farwell Spit natuurreservaat nog verder richting het noorden werd deze tekst waarheid voor ons. Het eerste klopte en het tweede ook. Na een koffiestop Collingwood, een dromerig plaatsje met herinneringen aan onze jeugd; de hippies en kunstenaars wonen hier nog altijd, verdwaalde we en reden over een doodlopende gravelroad met als gevolg een kilometer achteruit over dezelfde scenic road. Na de weg te hebben gevraagd aan twee zeer vriendelijke lokale bewoners, belandde we in Puponga, waar we verrast werden met een fenomenaal uitzicht op strand van Farwall Spit.

Na weer een donkere nacht en met de tekst in ons achterhoofd van het campertje, reden we door een schitterende vallei, over heuvels, bergen en door dalen, ook hier is er geen heuvel of berg zonder dal, naar Westport voor een overnachting.

CHRISTCHURCH AKAROA KAIKOURA HAVELOCK

WE ZIJN BEGONNEN.

TRIP MET DE POSTBOOT.

In Christchurch pikten we onze villa op 4 wielen op. Even omdenken van schakelbak naar automaat. Het voetenwerk bleef gelukkig hetzelfde, behalve dat je linkerbeen geen functie heeft. Nadat we de twee lange pierlala’s met hun rubberen armpjes wreed met een elektrische schok hadden gewekt om hun werkt te gaan doen, nl het regenwater vrijhouden van ons uitzicht, vertrokken we naar de eerste de beste supermarkt. Parkeerplaatsen voor campers zijn hier geregeld, dus geen probleem.

Op onze rit naar Akaroa beleefden we vier seizoenen op 1 dag; regen, wind, natte sneeuw en zon. Via een schitterende kronkelweg, waarbij we twee colletjes van de 4^e categorie over moesten en op moesten passen dat we niet onvrijwillig in een dal belanden vanwege de harde wind. In Akaroa was het weer niet om over naar huis te schrijven en dat doen we dan ook niet. Akaroa is een klein pittoresk plaatsje met veel Franse inslag. De straten heten hier dan ook Rue de …. Een klein probleem met de koelkast vertraagde onze reis met een dag.

Inmiddels waren de dames en heren weergoden overeengekomen dat het allemaal beter werd. Voor ons reden om te vertrekken richting Kaikoura. Via Highway 7 en door een glooiend landschap waarbij je meer schapen tegenkomt dan mensen bereikten we Kaikoura. De bergtoppen waren hier nog bestrooid met poedersuiker. Volgens de een lokale dame was dit de laatste stuiptrekking van de winter, voordat het lente werd. Dit werd na 2 dagen dan ook bewaarheid. De zon komt hier op vanuit de zee om na een ritje langs de hemel aan de andere kant van het eiland weer in zee te verdwijnen. Gelukkig liep dit met een sisser af. Door de weersomstandigheden was er geen walvisspottoer mogelijk. De walvissen waren letterlijk en figuurlijk ondergedoken. We volgden in de lokale pub de rugbywedstrijd Engeland- Nieuw Zeeland een fenomeen als Duitsland -Nederland bij het voetballen. Fantastisch om een keer mee te maken.

Het verblijf op een camping is erg internationaal, want voor je het weet sta je bloemkool te koken met een Chinees in de gezamenlijke keuken. `Als je er niet bij bent maak je het ook niet mee..` Ondertussen hadden we een trip met de postboot in Havelock georganiseerd. We vertrokken vroeg om de langs de schitterende kustweg naar Havelock te rijden. Deze weg is zo verschrikkelijk mooi, dat je geneigd bent om aan het eind nog een keer terug te rijden. Onderweg zie je honderden zeehonden op de rotsen langs de kust.

De trip met de postboot in Havelock is er een om nooit te vergeten. We vertrokken onder schitterende weersomstandigheden, meer dan 20 km zicht, droog en licht bewolkt. De boot is voorzien van 2x 500 pk-dieselmotoren, die de boot aanzienlijk meer snelheid geven dan de gemiddelde brommert van onze postbodes. De vaartijd inclusief het bezorgen van de post op 7 afgelegen adressen in de Marlborough Sounds is ongeveer 6 en een half uur.

Hier wonen mensen die zich bezighouden met het kweken van de wereldberoemde groenlip-mossel.

De tocht door de Sounds is er een van ongelooflijke schoonheid, die zich moeilijk laat beschrijven en in foto´s is vast te leggen. Hier is de natuur in optima forma aanwezig. Alles wat zwemt en vliegt is hier voorhanden, inclusief de prachtige Gannant, die met snelheden van 100 km per uur in het water duikt om een vis te verschalken. Helaas hadden de dolfijnen een vakantiedag opgenomen. De snaar kan ook niet altijd gespannen staan, zelfs niet voor dolfijnen.

Na dit alles genoten we van een witte Marlborough wijn op een terras met een fenomenaal uitzic

Van Hong Kong naar Christchurch

HONG KONG-CHRISTCHURCH NIEUW-ZEELAND

Ons leven hing aan een zijden draadje.

Zaterdag stond de doorreis naar Christchurch in ons schema, maar niet voordat we eerst een bezoek hadden gebracht aan Lantau eiland, ongeveer 3 kwartier met de metro verwijderd van Hong Kong.

Hier stond een bezoek aan de Tian Tan Boeddha in Ngong Pingop het programma, de grootste, op een lotustroon zittende bronzen Boeddha in de open lucht.

Ook bezochten we op hetzelfde eiland gelegen vissersdorp Tai O.

Om beide te bereiken werden we vervoerd met eenzelfde gondel als waarmee je tijdens de wintersport naar boven wordt gebracht met als twee bijzonderheden; de sneeuw ontbrak en de bodem was van glas. Op grote hoogte zwevend boven het water en je kijkt door de glazen bodem naar beneden en je ziet dan het kabeltje waar de gondel aanhangt, krijg je toch het gevoel dat je leven aan een zijden draadje hangt.

Onderweg genoten we van het fenomenale uitzicht en spotte ook nog eens onze blauwe vogel op het vliegveld.

Voor zijn innerlijke rust en ruimte was deze Boeddha, die het symbool is van verhoudingen tussen mens, natuur, volk en geloof naar deze hoog gelegen plaats in de bergen gegaan. Dit is niet echt gelukt. De rust wordt tegenwoordig verstoord door de toeristenindustrie die hier op gang is gekomen. Maar tijdens ons bezoek ontbraken nagenoeg de toeristen, die op dit moment Hong Kong in groten getale mijden. Geen bezwaar van onze kant. De voorspelde wachtrijen bij de gondel ontbraken volledig.

Het vissersdorp Tai O was met een shuttlebusje over een prachtige kronkelende bergweg te bereiken. De woningen in het dorp zijn nog in authentieke staat gebleven, behalve de vissersschepen, die zijn uitgerust met de modernste technieken. Je kunt hier echter geen broodje haring of makreel kopen, wat ons dan weer teleurstelde. Alle vis wordt hier gedroogd en in deze vorm aan de man gebracht in de kleine viswinkeltjes.

Na een mooie zonsondergang verruilde wij de hectiek van Hong Kong en de soms in onze ogen overdreven Aziatische vriendelijkheid voor het relaxte, rustige en de no nonsens van Nieuw-Zeeland.

Op schema landden we in Christchurch om hier twee dagen te verblijven in afwachting van ons huis(je) op 4 wielen, dat op 23 oktober klaar zal staan.

Christchurch is nog steeds herstellende van de krachtige aardbeving in 2011. Overal zijn nog herstelwerkzaamheden aan de gang, maar het overgrote deel van de stad is in een nieuw en modern jasje gestoken. Er zijn echter historische gebouwen verloren gegaan, maar gelukkig ook nog een paar bewaard gebleven. Volgens een lokale bewoner vinden er nog steeds onderhandelingen met verschillende verzekeraars plaats of de ontstane schade een gevolg is van de aardbeving of niet. Wij menen ons een dergelijke discussie in Nederland ook te herinneren.

Het voorjaar is hier aangebroken en dan is een bezoek aan de prachtige botanische tuin een aanrader.

Daarnaast bezochten we het museum van Canterbury. Dit museum laat de ontdekking en historie van Nieuw-Zeeland zien. Ook is er een uitgebreide kunstgalerij te bezichtigen.

Toen vandaag de dag het van de nacht verloor was er nog steeds overleg gaande tussen Helios en Pluvius wie er morgen de dag zou gaan verzorgen. Morgenvroeg verwachten wij hiervan het resultaat.

Ps. de foto's voor wie het nog niet had ontdekt; dubbel klik op de kleine foto en vervolgens rechtsboven op volgende.

HONG KONG IMPRESSIE

DE KOP IS ERAF.

Hotel omgeboekt, was achteraf een goede keuze.

Op 13 oktober zijn we vertrokken voor een reis naar Nieuw Zeeland. Naar aanleiding van de berichten uit Hong Kong besloten we nog snel voor vertrek ons hotel om te boeken naar een wat rustigere wijk buiten het centrum.

Onze blauwe vogel bracht ons met een topsnelheid van 1107 km per uur, wat volgens onze ervaringsdeskundige best snel was, in een record tijd naar Hong Kong.

Omdat er ’s-avonds een verplichte hardloopwedstrijd tussen politie en het aanwezige publiek was georganiseerd, waarbij deelname verplicht was, besloten wij niet naar de stad te gaan. Want als we ergens een hekel aan hebben is het aan ge-ren en gevlieg in de vakantie. De slogan “Ben je er niet bij maak je het ook niet mee” lieten we deze keer voor wat die waard was. Goed dat we hadden omgeboekt.

De volgende morgen geïnformeerd hoe de situatie in de stad was. “No problems sir. You can go to the town, also in the evening”

Omdat Hong Kong een haven is en havens nu eenmaal de gewoonte hebben om aan het water te liggen stapten we aan boord van een schip om een haven toertje van een uur te maken. Zo krijg je een prachtige indruk van deze immense stad. Omdat horizontaal bouwen op een dergelijk klein stukje grond niet zo handig is, wordt hier alles verticaal gebouwd. Honderden torenflats zijn hier letterlijk uit de grond gestampt met tussen de 60 en 100 verdiepingen. Zelfs de bussen en trammetjes hebben 2 verdiepingen en wegen worden in lagen over elkaar gelegd.

Maar om met een bekendheid te spreken,” Elk nadeel heeft ook een voordeel” ;

De toeristen stroom was zodanig afgenomen, dat het bij het bezoek aan de Peak, een fenomenaal uitzichtpunt over de stad, ontbrak aan rijen toeristen. Dit gold overigens voor alle bezienswaardigheden. Met een collega pontbaas voeren we van Kowloon naar Hong Kong eiland voor adem benemende tocht door de bergen via de badplaats Repulse Bay naar Stanley Market.

Alle wereldmerken op het gebied van kleding en accessoires worden in gigantische warenhuizen en schitterende winkels aangeboden. Hong Kong heeft het allemaal.

Maar in schril contrast staat dan de lokale man/vrouw die op de (avond) markten zijn/haar waren aan de man probeert te brengen, kennelijk in staat om het geweld van de wereldconcerns te weer staan. Middenin het bombastische en mondaine Hong Kong eiland staat de Man Mo tempel, die de God van de literatuur en de God van de krijgskunst eert. De combinatie ontging ons enigszins. Maar eenmaal binnen in de tempel was je binnen 15 minuten voor een hele week high, zoveel wierook werd er gebrand. Om dit uit de neus te spoelen belanden we per ongeluk in een lokaal biercafé met niets anders dan lokaal bier van uitstekende kwaliteit.